Achter de toonbank van een typisch Brusselse buurtwinkel ontmoeten we Faraz. Tien jaar geleden besloot hij Pakistan te verlaten om zijn kansen te wagen in België. Aanvankelijk om accounting te komen studeren, maar dat verliep niet helemaal volgens plan. Taal bleek een barrière te zijn om zijn studies af te maken, maar de drang om een leven op te bouwen in het Brusselse niet.
Dagelijks wordt Faraz wakker om vier uur in de ochtend om te gaan joggen, om kwart voor vijf is hij terug thuis zodat hij zich even kan douchen. Zijn winkel gaat open om vijf. Vervolgens baat hij de winkel uit tot acht uur s’ avonds. Voor de gemiddelde mens zijn deze werkuren ondenkbaar, maar na zijn werk vindt Faraz ook nog tijd om zich uit te leven op het voetbalveld. Gelukkig is hij niet alleen en woont hij samen met zijn broer, waardoor de zware werklast verdeeld kan worden.
Hoewel hij geniet van zijn leven hier in Brussel kijkt hij met heimwee terug naar zijn thuisland Pakistan. Zomaar terugkeren is echter geen optie omdat hij een zoon heeft die hier studeert en net zoals zijn vader gebeten is door voetbal. Als een trotse vader licht hij helemaal op wanneer hij over zijn zoon praat. Hij speelt voor BX Brussels, de ploeg van Vincent Kompany. Naar eigen zeggen is hij één van de beste jonge keepers in het land.
De keerzijde van de medaille is volgens Faraz dat hij en zijn zoon niet dezelfde kansen krijgen als een autochtone Belg. Dit is volgens hem de reden dat zoveel winkels in het Brusselse worden uitgebaat door Pakistanen. Zo kunnen zij hun eigen baas zijn zonder neerbuigende blikken te hoeven ontvangen op de werkvloer.
Het wordt duidelijk dat er nog werk is aan onze multiculturele samenleving wanneer een vader zegt dat hij zijn zoon beter geen moslimnaam had gegeven. Laten we dus hopen dat zijn generatie niet dezelfde discriminatie ervaart als zijn vader. Hou je ogen open en je vingers gekruist dat we binnen vijf jaar een zekere Hamza Faraz in het doel zien staan van de Rode Duivels, ons vlaggenschip van diversiteit waarin een exotische naam zeker niet uit de boot valt. Geschreven door Johan De Bruycker